Baktığınız zaman mahalle belli sınırlar içinde kalmış küçük bir dar alan gibi görebilirsiniz. Oysa mahalle bizim düşünebildiğimiz yaşadığımız her yerdir.
Mahalle kavramı daha dar muhafazakâr sınırlar içinde yaşadığımız hikâyelerimizdir. İlk önceleri çocukluk yaşlarımızda mahallemizin sınırları bellidir. Sefer aga, Ahmet amca, Hasan, Hüseyin, Selamidir. Daha sonra mahallemiz büyür. Ergezen olur Artuklu, Derepazarı, Kadıköy, Yeniköy olur. Biz büyüdükçe mahallemizde büyür. Türkiye olur, Dünya olur. Aslında büyüyen mahallemiz değil, yüreğimiz büyür.
MAHALLE ARKADAŞLARIMIZ dert ortaklarımızdır, çöp bidonundan rızkını arayan kedidir, yanı başımızdan ürkekçe geçen mahallenin karabaşıdır, bir ağacın dalında makamını bilmediği şarkıları söyleyen, her mahallede ayrı bir ismi olan rengârenk bir kuştur. MAHALLE ARKADAŞLARI bazende küçük bir çete yapılanmasıdır. Karşı mahalleye karşı içgüdüsel bir masum savunma tavrıdır. Bizim mahallenin kızlarının namus bekçileridir.
Mahalle birazda günümüzde nostaljik kalmaya başladı. Mahalle kültürü daha çok yatay binalaşmanın bir eseri olarak yaşandı. Dikey binaların çoğalması ile birlikte bırakın mahalle kültürünün yaşanmasını, komşuluğun olmadığı birbirini tanımayan insan yığınları haline dönüştük. Birbirlerini ancak asansör kabininde gören insanlar haline geldik.
Her şeyi paylaştığımız MAHALLE ARKADAŞLIĞINDAN, hiçbir duyguyu yaşayamadığımız Facebook,instagram.Tik Tok gibi duyguların yok olduğu Fiber bir arkadaşlık kavramını geliştirdik.Mahalle maçlarında bir gol atıp mahallenin namusunu kurtarmak için verdiğimiz mücadeleyi iki tuşa basarak sosyal medyada gol atmayı yeğledik.
Mahallelerimiz güvenli yerlerdi. Büyüklerimiz bizi merak edip kapıdan, pencereden bile bakmazlardı. Çünkü onların çocuklarını bütün mahalle koruma altına almışlardı. Eeee canım, birde MAHALLE ARKADAŞLARI vardı.
Mahallenin bakkalının görevleri çoktu. O yalnız bir bakkal sahibi değil aynı zaman da mahallenin maliye bakanıydı. Veresiye defteri mahallenin bütün ihtiyaçlarını karşılayacak şekilde yıllık plan bütçe kapsamındaydı. Elimizde para olmadığı zaman ilk müracaat edilecek yerdi. Günlük, aylık faiz asla işletilmezdi. O günkü fiyat ne ise o.
Şimdi plazalara, sitelere AVM lere bakıyorum da nelerin övünçleri yaşanırken, neleri kaybetmişiz. Dikey binaların gösterişine, yatay duygularımızı feda etmişiz.
Yahu, gençler hadi siteler arası bir maç yapında bizde gelelim seyredelim. Belki ölen duygularımızı depreştirirsiniz.
