İki hafta önce İstanbul’daydım. Oğlum öğrenci, Beşiktaş ta bir kafe de oturduk lafladık. Arkadaşları da geldi beraber sohbet ettik.
Benim neslim kendinden önceki ve sonraki nesillerle sohbet edebilecek son nesildir. Şu anki genç kuşak kendi haricindeki nesillerle iletişim kurma ihtiyacı hissetmeyen bir nesil. Eleştirmiyorum. Hayata şahsi menfaat odaklı bakmadıklarını görmek aslında umut verici. Çalıştıkları oranda karşılığını alabilme isteğindeler ancak bunu ülkemizde mümkün olacağına dair bir inançları yok.
Gençlerin hemen hemen hepsi pahalılıktan, geçim derdinden, önlerini görememekten, umutsuzluktan bıkkın. Hepsi, ama hepsi yurt dışına gitmek istiyor. Ülkelerine inanmıyorlar. Beyaz yaka çalışan olacaklar ancak çok umutsuzlar.
Sohbet bitti eve doğru gideceğiz. Hesabı ödedim 10 çay kaç paradır?.
250 lira. Bir çay 25 lira. Bir hamburger 130 lira. Her şeyin fiyatı çok yüksek. Ev kiraları maaşlardan yüksek.
Sokakta yürüyemiyorsunuz. Sürtüne sürtüne geziyorsunuz. Göz teması kurmayan insanlar. Buradan İstanbul’a gitmek uzay yolculuğu yapmak gibi. Başka bir galaksinin içine giriyorsunuz.
Ben Orhangazi de evimden çıkıp Hürriyet mahallesine kadar yürüyüş yapabiliyorum. Gidiş geliş 10 bin adım yapıyor. Düz yol engebeli değil. İstanbul da düz yol da yok. Engebeli yokuşlu.
Yaşanmaaaaz. Hem maddi hem de manevi açıdan yaşanmaz. Ama yaşayan insanlarımızın da normale dönmesi, onları normalleştirmemiz gerekir. Çünkü ülkenin dörtte biri o dar alanda çok vahşi bir hayatın içinde.
ilçemizin değerini bilelim.
Bu İstanbul şimdi tekrar siyasi hareketi şekillendirebilecek bir olağanüstü olayla gündemde.
Kendisini beğenirsiniz beğenmezsiniz (ben beğenmem ve hatta tehlikeli buluyorum) ama neticede İstanbul halkı AKP’nin bütün gayretlerine rağmen iki kez İmamoğlu’nu İstanbul’a belediye başkanı seçti.
Şimdi iktidar, seçim öncesinde İstanbul’u yeniden ele geçirmek için Başkan’ı görevden almaya çalışıyor ve iddialar o ki yargıyı görülmemiş derecede zorluyor.
Başkan’ın “Ahmak Davası’nda “ mahkûm olması yetmemiş olacak ki işi garantiye almak için 500 sayfalık bir terörle iltisak raporuyla Belediye’ye dava açılıyor. Benzer davaların bütün siyasi partilere ve siyasi şahsiyetlere açılabileceği de iddia ediliyor.
Bu gelişme, genel ve yerel seçimlerin öncesinde iktidarın siyaset alanını şekillendirmek için yargı yı zorlamaya çalıştığı iddialarının daha yüksek sesle dillendirilmesini beraberinde getiriyor.
Benim gördüğüm şey şu.
Siyasî partiler ve sivil toplum kuruluşları, iddiada bulundukları “tek adam yönetimine” karşı çıkamayan, meydan okuyamayan, onu denetleyemeyen, unsurlar haline dönüşme evresine girdiler.
Sesler tiz, cılız çıkma evresinde gibi geliyor bana.
Çok enteresan gelişmeler olurken, her gün daha da radikal söylemler , aksiyonlar alınırken muhalefet ve stk lar ortalığı ayağa kaldırırlardı önceleri.
Şimdi çok daha sakinler, daha sessizler. Neden acaba.
Sevgiler.
