Halk arasında bir laf vardır. Allah sevdiği kula önce eşeğini kaybettirmiş de, sonra buldurup o garibi sevindirirmiş.
Bizim yaşam şeklimizde ona benzedi. Ama biz bir türlü eşeği bulamıyoruz. Yüzde yüzün üzerinde yapılan zamlardan sonra bir bakıyorsunuz gıda maddelerinin bazı kalemlerinde KDV oranı yüzde sekizden yüzde bire indiriliyor. Marketlere pazara, manava gittiğinizde bu indirimden hiçbir şey anlayamıyoruz. Önümüzdeki günlerde ise elektrik ve doğalgaza gelen zamlardan dolayı halkımızdan gelen büyük tepkilerden sonra bizi yönetenler yeniden bir düzenleme yapmayı planlıyorlar. Bir Mart’tan itibaren geçerli olacağı söyleniyor. Elektriğe yapılan büyük zam oranından sonra yüzde onluk, on beşlik gibi indirimler bizi eşeğimizi bulmuş gibi sevindirmeyecektir. Yapılan zamlarda sonradan bir indirime gidilecekse bu zamlar niye böyle yüksek oranlarda yapıldı. Halktan ne koparılırsa kâr mı sayıldı?
Küçük ailelere bile en az elektriğin beş yüz lira, doğalgazın beş yüz lira geldiği faturalar oldukça yüksek miktarlardır. Bu da yetmezmiş gibi milletin kasası olan hazineden ödenenleri de hesaba katarsak varın siz millet olarak faturaların bize maliyetini düşünün.
Sanki gömleğin düğmesi daha ilk ilikten yanlış iliklenmiş gibi, ne kadar uğraşsak gömlek vücutta eğri duruyor. Pantolon da zaten yama tutmuyor. Özelleştirme, yanlış tarım politikaları, üretime dayalı olmayan ekonomik desteklemeler içinden çıkılmaz bir hal almamızı sağlamıştır. Yollar yaptık, ürettiklerimizi çok pahalıya naklediyoruz. Köprüler yaptık ürettiklerimizi geçiremiyoruz. Evde ocak yanmıyor, kuzu yahni yapmaya çalıştık.
Üretime dayalı ekonomik tedbirler almadığımız sürece, Ucuz üretimi planlamadığımız sürece enflasyonun düşmesi için mucizeler bile yetmez. Bu yılki üretimdeki gider paydaşlarının her biri geçen yıla göre yüzde yüzün üzerinde bir artış göstermişse, önümüzdeki yılların daha zor geçeceğinin işaretidir. Ukrayna ve Rusya’nın kapışmasının enerjiden ekmeğe kadar bizi etkilememesi mümkün değildir.
Külfeti fakir ve yoksul halkımız çekmektedir. Halkımız külfetin yüzde yüz yirmi beşini üstelenirken diğerleri kazançlarından yüzde on feda edebiliyorlar. Bu da nimetin eşit paylaşılmadığı gibi külfetin de eşit paylaşılmadığını göstermektedir. Yüzde on nimete karşı yüzde doksan külfet adaletsiz bir dağıtmadır. Elektrik dağıtım şirketlerinin kar oranlarına, faturalara ekledikleri fuzuli kalemleri görmek lazım. Yüzde yüz kar eden bu şirketler asgari ücretle veya iki bin beş yüz lira emekli maaşı alanlardan külfeti daha çok paylaşmalıdırlar. Mesela İki bin beş yüz lira maaş alan bir emeklinin gelirinin yarısına yakın kısmını bu şirketlere öderken yaptığı fedakârlık, paylaştığı külfetin ne kadarını bu enerji şirketleri paylaşmaktadır.
Domates, biber ve ekmeği üreten çiftçinin gübre ve zirai ilaç için yaptığı ödemelerdeki külfetin ağırlığını gübre ve zirai ilaç üreten şirketlerde taşıyor mu acaba?
Devletin resmi araçlarını ulu orta kullananlar, çiftçinin traktörüne aldığı mazotun KDV sini öderken aynı külfete ortaklar mı acaba?
Dolgun çoklu maaşlılarla, tekli asgari ücret ve asgari ücretin de altında maaş alanlar aynı külfeti mi paylaşıyorlar acaba? Zorlukların yeteri kadar külfetini paylaşan halkımız nimetin külfetini acaba ne zaman paylaşacaktır.
